مرضیه برومند کارگردان، بازیگر و عروسک گردان مشهور ایرانی + عکس
تاریخ انتشار: ۲۹ دی ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۶۵۷۱۲۸۵
خبرگزاری آریا - عکس مرضیه برومند
مرضیه برومند کارگردان، بازیگر و عروسک گردان ایرانی است. هنرمندی که خاطرات زیادی را برای چند نسل شکل داده است. از مدرسه موشها بگیر تا خونه مادربزرگه تا زی‌زی‌گولو و آرایشگاه زیبا و کارآگاه شمسی و مادام و... را در شناسنامه کاری اش دارد. در ادامه با بیوگرافی مرضیه برومند این هنرمند عزیز بیشتر آشنا خواهید شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
چکیده ای از بیوگرافی مرضیه برومند:
نام‌های دیگر: مرضیه‌سادات برومند یزدی
زادروز: 17 خرداد 1330 تهران
ملیت: ایرانی
پیشه: کارگردان، بازیگر و عروسک گردان
سال‌های فعالیت: 1347 تا کنون
بیوگرافی مرضیه برومند:
مرضیه برومند (متولد 17 خرداد 1330 در تهران) کارگردان، بازیگر و عروسک گردان ایرانی است. وی کارشناسی هنرهای نمایشی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران دارد.
مرضیه برومند 3 تا خواهر و دو برادر دارد. او خواهر راضیه برومند گوینده، بازیگر و نویسنده که همسر بهرام شاه محمدلو است و همچنین خواهر احترام برومند مجری و بازیگر که همسر داوود رشیدی می‌باشد. طاهره برومند خواهر دیگر اوست که همسر عادل بزدوده، عروسک گردان است.
مرضیه برومند تا 4 سالگی به دلیل ماموریت پدرش در شهرستان خوی زندگی می کرد. برومند بعد از 4 سالگی دوباره همراه با خانواده به زادگاه خود تهران بازگشت.
پدر مرضیه برومند آدم بسیار بافرهنگ و علاقه مند به ادبیات و شعر بود. پایه علاقه شان به ادبیات را پدرش پایه گذاری کرد.
شروع فعالیت های هنری مرضیه برومند:
از سال 1353 با نقش آفرینی در تئاترهای کودکان که در تلویزیون ضبط می شد توانست خود را به هنر دوستان معرفی کند.
شروع شهرت او با سریال "شهر موش ها" در سال 1364 بود که باعث شد نام او بر سر زبان ها بیفتد و با ساخت سریال “قصه های تا به تا” در سال 1375 شهرتش را به اوج برساند.
علاقه مرضیه برومند به ورزش:
مرضیه برومند علاوه بر فعالیت در هنر از دوران دبیرستان و دانشگاه بسکتبال بازی میکرد. او همراه با تیم بسکتبال دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران توانسته به مقام نایب قهرمانی دانشگاه های کشور برسد.
دلیل ازدواج نکردن مرضیه برومند:
با خنده! منو کسی نگرفت! هرکس منو دید با خواهرم ازدواج کرد. من ازدواج نکردم، اما این اتفاق به این معنا نیست که ازدواج خوب نیست. ازدواج خیلی خوب است به شرط این که زن و مرد به یکدیگر متعهد باشند. باید از «من» عبور کنند و «ما» شوند. باید به وصلت احترام بگذارند. وقتی می شنوم ازدواجی به طلاق منجر شده خیلی ناراحت می شوم به خصوص برای زوج هایی که بچه دارند. نهاد خانواده خیلی برایم ارزشمند است. چون شرایط کار و زندگی ام ایجاب می کرد که یکی را انتخاب کنم؛ کارم را انتخاب کردم. اگر ازدواج می کردم، مهم ترین چیز برایم خانواده بود.
فیلم‌شناسی مرضیه برومند:
- دایرهٔ مینا (بازیگر - نمایش در سال 1355–1357)
- شهر موشها (کارگردان عروسکی و هنری ـ 1364)
- تحفه‌ها (بازیگر - 1366)
- میهمان ناخوانده (عروسک‌گردان ـ 1368)
- پناهنده (1372)
- الو الو من جوجوام (نویسنده و کارگردان ـ 1373)
- سیب سرخ حوا (1377)
- میکس (1378)
- قطعهٔ ناتمام (1379)
- مربای شیرین (کارگردان ـ 1379)
- دربه‌درها (تهیه‌کننده فیلم ـ 1383)
- دربه‌درهای دو (تهیه‌کننده فیلم، مشاور کارگردان و مجری طرح ـ 1384)
- شیرین (بازیگر - 1386)
- شهر موشها 2 (کارگردان ـ 1393)
مجموعه‌های تلویزیونی مرضیه برومند:
(به‌عنوان بازیگر، کارگردان و عروسک‌گردان)
- امشب از خود می‌سازیم
- وای بر مغلوب
- سفر خوش
- سلطان صاحبقران
- حادثه در شهر عروسک‌ها
- دیو چو بیرون رود
- یک و دو، همه با هم (1362)
- حکایت مسافر گمنام (1364)
- مدرسهٔ موشها (کارگردان)
- یک رو
- راویان اخبار
- قصه‌های تابه‌تا (1375، کارگردان)
- خونهٔ مادربزرگه (کارگردان)
- همه با هم
- آرایشگاه زیبا (کارگردان)
- دخو در تهران
- کودکی غلامحسین‌خان (1375)
- تهران 11- 595 ج 48 (1376–1375، کارگردان، نویسنده، بازیگر)
- هتل (1377)
- ورثهٔ آقای نیکبخت (1378، کارگردان)
- کارآگاه شمسی و دستیارش مادام (1380، کارگردان)
- معصومیت ازدست‌رفته (1382، بازیگر)
- کتاب‌فروشی هدهد (1385 کارگردان)
- نشانی (به کارگردانی رامبد جوان)
- همهٔ بچه‌های من (1387)
- آب‌پریا (1391–1389 کارگردان)
بازیگری مرضیه برومند در سینما:
- نخودی (1388)
- هیچ (1388)
- چند تار مو (1382)
- قطعهٔ ناتمام (1379)
- میکس (1378)
- سیب سرخ حوا (1377)
- الو! الو! من جوجوام (1373)
- پناهنده (1372)
- میهمان ناخوانده (1367)
- تحفه‌ها (1366)
- دایرهٔ مینا (1357)
تئاتر مرضیه برومند:
- شهر کوچک ما
- آدم آدم است
- کدو قلقله و دیو آنتیگون
- نبیه دانا
- دزد و رنگ قرمز
- الدوز و کلاغ‌ها
- داستان ضحاک
- کلاه و شالواره
- یک جفت کفش برای زهرا
- افرا، یا روز می‌گذرد
- خوشبختی‌های کوچک سوسک شدن(1395)
گردآوری: بخش بازیگران بیتوته
منبع: خبرگزاری آریا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۶۵۷۱۲۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
حرف‌های جنجالی بازیگر مشهور که صداوسیما اصلا قبول ندارد
اعتماد نوشت: بهنام تشکر به‌تازگی در برنامه «زودیاک» که در شبکه نمایش خانگی پخش می‌شود، حضور یافته و از بازیگران اصلی است.
گفت‌وگوی زیر به این مناسبت با او انجام شده است.
دلیل حضورتان در برنامه زودیاک، علاقه به بازی مافیاست یا حضور در یک گیم شو به عنوان یک تجربه متفاوت در قالب تصویر؟
من بازی مافیا را دوست دارم و از اولین نفراتی بودم که در تلویزیون مافیا اجرا کردم و گاد بازی بودم. هرچه سری‌های جدیدتری از مافیا تولید شد، نقش‌های بیشتری روی کار آمد که برای من جذاب بود. زودیاک هم سناریوی جذاب و متفاوتی داشت و وقتی دوستان دعوت کردند تصمیم گرفتم که در برنامه زودیاک باشم.
گرداندن بازی مافیا را بیشتر دوست دارید یا بازی کردن را؟
گرداندن بازی را بیشتر دوست دارم. اینکه سفید باشم برایم لذتبخش‌تر است.
نظرتان در مورد مدل اجرا و گردانندگی محمد بحرانی در زودیاک چیست؟
محمد را خیلی زیاد دوست دارم و به نظرم در هر جایی که قرار می‌گیرد، مخاطب همراهش است. فکر می‌کنم در فصل اول زودیاک، کمی با احتیاط گرداندن بازی را پیش می‌برد و مراعات بازیکن‌ها را میکرد. اطمینان دارم که خودش هم به این فکر کرده و در فصل دوم، به تغییر مدل گردانندگی بازی فکر کرده است.
از تجربه کار در نمایش خانگی و تفاوتش با تلویزیون بگویید؟
من تقریبا جزو اولین نفراتی بودم که نمایش خانگی را با سریال ساخت ایران تجربه کردم. ساخت ایران اولین سریالی بود که به صورت دی وی دی منتشر شد. این دو مدیا، تفاوت‌های مشخصی دارند. محدودیت‌های صدا و سیما، فیلمنامه‌هایی که تثبیت می‌کند، ناظران پخشی که دارد با نمایش خانگی متفاوت است. فضای کار در پلتفرم‌ها راحت‌تر است و به این واسطه، کارگردان‌ها، نویسنده‌ها به تبع آن بازیگران دست‌شان در کار بازتر است. این‌ها مواردی است که همه می‌دانند و البته خیلی هم پیچیده نیست.
به عنوان کسی که بخش زیادی از تجربیات کاری‌اش را به نقش‌آفرینی در سریال‌های تلویزیون اختصاص داده، ممکن است که شما هم مثل خیلی‌ها، نگران حال این روز‌های تلویزیون باشید. از نظر شما تلویزیون چطور می‌تواند به وضعیت سابقش برگردد؟
تلویزیون باید به همه نظرات مردم توجه کند و برای همه اقشار مردم برنامه بسازد، نه فقط برای عده‌ای خاص. مدیران تلویزیون فعلی، تمرکزشان را بر چیز‌هایی گذاشته‌اند که فقط و فقط خودشان قبول دارند در حالی که خودشان هم خیلی خوب می‌دانند که بخش زیادی از مخاطب‌شان را از دست داده‌اند و به نظر می‌رسد که با این شیوه‌ای که پیش می‌روند، خیلی هم برای‌شان مهم نیست. امیدوارم که این مدیران عزیز، تجدیدنظری در روند سیاستگذاری‌شان داشته باشند که تلویزیون مثل دهه هشتاد یا حتی اوایل دهه نود، دوباره به اوج خودش برگردد و با سریال‌های پرطرفداری مثل ساختمان پزشکان و دودکش و باقی سریال‌های خوب و موفق، مردم و مخاطب را برای خودش حفظ کند. من فکر می‌کنم مردم هنوز هم انتظار دارند تلویزیون به رسانه اصلی و ملی همه افراد جامعه تبدیل شود.
به سریال ساختمان پزشکان اشاره کردید؛ تیم سازنده این سریال، تجربیات خوبی در تلویزیون رقم زدند. به نظرتان جای خالی چهره‌های دهه‌های قبل چقدر در تلویزیون احساس می‌شود؟
به نظرم بیشتر از جای خالی کسانی که در آن سریال‌ها یا برنامه‌ها کار می‌کردند، جای خالی برنامه‌های‌شان احساس می‌شود. این وضعیت، نتیجه مدل تصمیم‌گیری فعلی است. اتفاقا همان عوامل الان تجربیات‌شان بیشتر شده و ممکن است در شرایط مطلوب، خیلی بهتر از قبل کار کنند. باز هم تأکید می‌کنم که تصمیمات تلویزیون مهم است و به نظرم خیلی هم جرات و جسارت ویژه‌ای نمی‌خواهد. به هر حال آن برنامه‌ها و سریال‌های خیایان خلوت کن در همین تلویزیون، تولید و پخش شده‌اند.
ترجیح‌تان کار در فضای کمدی است یا جدی؟
در حال حاضر به فضای کمدی نمی‌توانم فکر کنم و راستش اصلا کمدی در من گم شده و دلایلش را هم همه می‌دانیم. اما به دور از شرایط فعلی، فضای جدی و درام را بیشتر دوست دارم.
جاده کندوان یک طرفه شد